De nomaden van het Haagse Wildvoetbal vonden na die datum een prachtveld in het pittoreske Kijkduin. Op de toenmalige velden van de HSV (Haagse Scheidsrechters Vereniging) werden Bijna 9 reeksen Hollyhock gespeeld. Net niet 9 dus. De velden op het Schapenatjesduin gingen met het vertrek van de 'echte' gebruikers harder en harder achteruit.
Eerst veld 3, waar 8 jaar terug zelfs gewoon nog een tribune stond met stoeltjes uit "De Meer". Later veld 2 waar in de eerste seizoenen aldaar de meeste partijtjes werden gespeeld door ons. Zo strak, zo groen. En altijd vochtig door het duingebied. Nagenoeg perfect. Echte perfectie hadden wij de jaren voor 2008 al mogen aanschouwen op het Heilige der Heiligen.
Veld 1 werd de afgelopen jaren meestentijds gebruikt. Ondanks de strook nepgras in het midden voldeed het veld prima. Omdat dat het laatste echt gebruike veld nog als enige wel werd bijgehouden.
Iedereen weet van de bouwplannen die al jarenlang een donkere schaduw werpen over het hele groene Kijkduin- en Ockenburgh-gebied. Toen afgelopen weekend bleek dat de bloemetjes en het gras na de warme vrijdag wel heel erg gegroeid waren, werd eenzijdig besloten wat de maandag ervoor eigenlijk al en groupe werd besloten: de gang terug moest maar eens gemaakt. De handige goaltjes op Kijkduin ten spijt.
En dat is bepaald geen straf. Ineens rolde de bal weer. De bal rolt weer! We dachten dat we al even bezig waren, maar de afgelopen weken moest je wel erg je best doen om de bal te laten rollen. We zouden graag terugkeren naar Kijkduin als het veld daar weer bijgehouden zou worden. Je weet niet hoe een koe een haas vangt. Maar voorlopig nemen wij ons intrek weer op het grote veld van Stokroos. In altijd spannende afwachting van of je wel of niet weggestuurd wordt. Of dat de bal net wel of liever net niet in de sloot verdwijnt. Met als hogere doel: terugkeer naar het Heilige der Heiligen. Het achterste veld. Met het strakste gras van de hele regio, wat echt zou kunnen wedijveren met het Engelse gras van de grote stadions in dat zelfde land.
De wedstrijd zelf had naast een hoop frivoliteiten ook wat irritaties, maar goed dat hoort erbij. Achteraf geef je elkaar de poot en is het weer goed. Ook dit keer was dat het geval. De GELBE HELDEN verloren dik van DE TUTJES, door uitstekend keeperswerk van o.a. Mark (bijnaam: HET VERGIET VAN DE RIENZISTRAAT), maar vooral doordat er bij DE TUTJES gewoon makkelijker werd gescoord. Haltertruitjes, handjes in de zij, lichtvoetigheid en lenigheid. En balgevoel. Vooral dat. DE TUTJES hadden het allemaal.
Volgende week rendez vous. Je bent het waard. Met de terugkeer van een aantal zaalvoetbalhelden en andere reguliere klanten die er deze week niet bij konden zijn, kan het alleen maar een dik voetbalfestijn worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten