De luchtmacht van Hollyhock heet Airforce Clé. Niet een roestend oud kistje met drie propellers, maar een flitsend en fris stuk stalen vakmanschap dat van koppen op een winderige mei-avond een kunst maakt. Kunst, met een grote C. Met Bob van zijn squadron in het kielzog. Luchtsterk. Wapperende krullen in de lentewind lijkt hét ingrediënt.
Vroeger vlogen de corners en voorzetten als vuurpijlen hun doelen dikwijls voorbij. Het tegenwoordige gebrek aan kracht om de voorzet voldoende ver voorbij de gevarenzone te katapulteren leidt nu louter tot op het oog precisie-assists, welke steeds vaker geconverteerd kunnen worden tot doelpunt. Falende voorzetten, rake kopballen. Vroeger... is het vaker andersom geweest.
Nog meer opmerkelijks kwam uit de voet Gert. Een hakje. Het hakje is lang, en nog steeds, het stokpaardje van Blok geweest. Jarenlang tovert Blok reeds hakje na hakje uit zowel zijn linker- als rechterhak. Het moet gezegd met wisselend resultaat. Maar, omdat een oerinstict hem dat ingeeft: de macht der gewoonte. Zoals een visboer zijn fileermes hanteert om de zoveelste haring van de dag te ontdoen van het skelet. Al heeft de visboer 4 glazen jenever op: routinematig, vanzelfsprekend, bewust en natuurlijk.
Hakjes. Tot afgrijzen van Gert. Hij verlangt al lang dat Blok eens stopt "met die belachelijke hakjes".
Plots was daar de leerling die iets te goed naar de meester heeft gekeken. Een hak zoals de leermeester alleen maar wensen kan. Blind. Wetend waar de goal is. Tikje mazzel. Stokken bij Bob. Goal. En het handje. Vanzelfsprekend. Bewust.
Valt er verder nog wat of niks meer te zeggen? Neen! Wat gezegd is, is wel gezegd. Volgende week nieuwe voetbalronde, nieuwe voetbalkansen. Met je handen in de lucht, in de gloria.
Pour le Crohn: Kees, Bob, Harte, Mark, Kloor, Gert, Danny, Mike, Stef, Rody en Clemens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten