HOLLYHOCK ZOMERAVONDVOETBAL 19.7 - 13 MEI 2013

Het was oorlog. In de lucht. Op een goeie manier. Een vliegshow. Adembenemend kijk je naar boven naar de volgende stunt die weer wordt uitgehaald door de piloten van de vliegtuigen. Iedere keer verbazen ze je weer, de kracht, waarmee ze opstijgen, het gemak waarmee zij hun capriolen uithalen en de doeltreffendheid. Bijna de doeltreffendheid van een precisiebombardement, zonder burgerslachtoffers. Maar wel raak. Een wankele vergelijking, maar hij gaat op.

De luchtmacht van Hollyhock heet Airforce Clé. Niet een roestend oud kistje met drie propellers, maar een flitsend en fris stuk stalen vakmanschap dat van koppen op een winderige mei-avond een kunst maakt. Kunst, met een grote C. Met Bob van zijn squadron in het kielzog. Luchtsterk. Wapperende krullen in de lentewind lijkt hét ingrediënt.

Vroeger vlogen de corners en voorzetten als vuurpijlen hun doelen dikwijls voorbij. Het tegenwoordige gebrek aan kracht om de voorzet voldoende ver voorbij de gevarenzone te katapulteren leidt nu louter tot op het oog precisie-assists, welke steeds vaker geconverteerd kunnen worden tot doelpunt. Falende voorzetten, rake kopballen. Vroeger... is het vaker andersom geweest.

Nog meer opmerkelijks kwam uit de voet Gert. Een hakje. Het hakje is lang, en nog steeds, het stokpaardje van Blok geweest. Jarenlang tovert Blok reeds hakje na hakje uit zowel zijn linker- als rechterhak. Het moet gezegd met wisselend resultaat. Maar, omdat een oerinstict hem dat ingeeft: de macht der gewoonte. Zoals een visboer zijn fileermes hanteert om de zoveelste haring van de dag te ontdoen van het skelet. Al heeft de visboer 4 glazen jenever op: routinematig, vanzelfsprekend, bewust en natuurlijk.

Hakjes. Tot afgrijzen van Gert. Hij verlangt al lang dat Blok eens stopt "met die belachelijke hakjes".

Plots was daar de leerling die iets te goed naar de meester heeft gekeken. Een hak zoals de leermeester alleen maar wensen kan. Blind. Wetend waar de goal is. Tikje mazzel. Stokken bij Bob. Goal. En het handje. Vanzelfsprekend. Bewust.

Valt er verder nog wat of niks meer te zeggen? Neen! Wat gezegd is, is wel gezegd. Volgende week nieuwe voetbalronde, nieuwe voetbalkansen. Met je handen in de lucht, in de gloria.

Pour le Crohn: Kees, Bob, Harte, Mark, Kloor, Gert, Danny, Mike, Stef, Rody en Clemens.

HOLLYHOCK ZOMERAVONDVOETBAL 19.6 - 6 MEI 2013

Gewisseld zijn of gewisseld worden. Het is een iets wat taalkundig bijna synoniem aan elkaar is, maar wat in werkelijkheid een verschil is van dag en nacht. Het gewisseld zijn, kan tot tegensputteren van je teamgenoten leiden. Je hoort dan dikwijls klanken als: "Gaat niet op!", "Als je dat doet kunnen we beter gelijk stoppen!", of nog erger: "Doe dan hem of hem!". Dat laatste is heel erg voor de persoon die dan wordt genoemd.

Aan de andere kant heb je de dan automatisch een persoon die gewisseld wordt. Degene die WORDT gewisseld. Gewisseld worden. Niets is zo erg als gewisseld worden. Het gaat niet op. Je team staat met 8-0 achter of meer, en er dient toch gewisseld te worden wil iedereen nog een beetje aan zijn voetballende trekken komen.

Het loeren kan beginnen, wie gaat er over. Van de kant van de partij die voorstaat is het een stuk minder lastig: daar gaan gewoon twee fatsoenlijk spelende jongens over. Als dat niet snel genoeg gaat dan roepen er twee bijdehandten van de verliezende partij wel twee namen.

Maar dan komt het pas! De verliezende partij moet er twee wegsturen. In het geval van gisteren bleef het lang ijzig stil. Wie knipoogt er als eerste. Wie laat als eerste zijn pokerface vallen. Wie pleegt hoog veraad met zijn eigen voetbalkunsten. Bijna synchroon zullen er dan altijd twee het hesje aandoen of uitdoen, vergezeld van een volmondig "ik ga wel dan". Bijna in koor.

Het zou allemaal minder pijn doen als de overige teamgenoten van de verliezende partij niet zo oorverdovend stil zouden zijn. De pijn van het voetbal, geïllustreerd in één flitsende actie... zonder bal.

Voor de kroon: Clemens, Niels, Rody, Harte, Mark, Matthias, Danny, Gert, Jordi, Jordi, Mario en Bob