We trekken de zomer door tot het bittere einde lieve voetbalvrienden, en als dat moet betekenen dat we om half 7 moeten starten, dan moeten we maar om half 7 starten! Er staan op dit moment al 6 man op scherp om het veld volgende week maandag te betreden!
Op het moment dat we op het prachtige Hollyhock aankwamen, werden we direct al teruggefloten. Danny, die zich gedroeg als een ware Dave Strijbos, kreeg te horen dat hij de crossmotor vooraan stallen kon. “Nou, als dat het ergste was?”, dachten we nog. Dat bleek inderdaad ook het allerergste. Sterker, na een chitchat-gesprekje met Mr. Power 66, konden we zelfs gaan voetballen op het ons zo geliefde eerste veld. Er gaat werkelijk niks boven dit veld.
Je hoort het goed, we werden er gewoon naartoe gedirigeerd. “Het softbalseizoen zit er op, je ken lekker daar spelen, wij gaan toch niet trainen”. Maandagen die nog over zijn kunnen door ons aldaar worden gesleten en versleten. Of de sleet er op zit inmiddels, dat gaan we de aankomende weken zien. In ieder geval lijkt de zin bij de ‘harde kern’, want zo mag je het overblijfsel inmiddels wel noemen, allerminst weg.
Vandaag was er sprake van een harde kern van 8 man. Bruno, Kees, Kloor, Jean in officieel tenue. Harte in het tricot van Les Blues. Danny in het shirt van de aanstaande kampioen van Nederland. Rody in het blauw van Chelsea en Bas niet.
Dat Harte er op het laatste moment bij kwam, was zeer positief te noemen. We stonden weer eens met een gelijk aantal, dus de partijen waren in elk geval eens eerlijk. Danny, Rody, Bruno en Kees waren BLOEDHEET. Bas, Harte, Kloor en Jean waren LOEIHEET.
De partijen gingen akelig lang gelijk op. Zolang zelfs dat het allesbeslissende doelpunt gemaakt zou worden in die schemer waarvan je denkt dat je alles nog ziet, maar dat je duidelijk merkt dat je focus echt minder aan het worden is. Je ziet kleuren die er niet zijn. Een grote witte kogel die altijd te snel op je afkomt, waardoor je te laat anticipeert. Hoge ballen waar je je hoofd nooit meer tegen aan ‘dorst’ te zetten. Teamgenoten schieten om je heen, en je doet alles maar een beetje op gevoel, bijna ‘de tast’. Hollyhock is net een grote LSD-trip.
Zoals gezegd, BLOEDHEET en LOEIHEET ontliepen elkaar in voetballend opzicht weinig. 1-0, 1-1, 2-1, 2-2, etc. Bij 6-5, dacht Rody de absolute doorbraak (7-5) te hebben. De ban leek gebroken, hij scoorde bij een snelle uitbraak. Hij was echter de enige die dacht dat hij gescoord had. Kloor en Bas (die Rody een vileine "Knap hoor, Ro!" meegaf) hadden hem al afgefloten. Het afronden leverde Rody nog net geen gele prent op, hij heeft het fluitje niet gehoord. Kees had hands gemaakt. Hij weet dat hij dit niet mag, toch doet hij het. FOEI! Kees die conditioneel in uitermate hoge vorm steekt, had het vizier duidelijk nog op het achterliggende weekend staan.
De sleet zit er misschien dan wel op bij vele Hollyhockers van 30+, de zin is er absoluut, de felheid en de wil om er wat van te maken (met het besef in het achterhoofd dat het waarschijnlijk weer een dag of 180 duurt voordat je weer kan) zorgen ervoor dat het zelfs vaak nog leuke combinaties en knap voetbal oplevert, daar op het Stokroosveld.
Bij de stand van 6-5 was het Bas, die op uitermate dubieuze wijze de 6-6 maakte. Althans dat vonden Rody en Kees. Kees dacht dat het tijd was en strikte de veters. Bas schoof op dat moment de 6-6 gedesideerd binnen. “BOE!”, riep Rody, die er nog een punt aan wilde lullen, maar besefte dat dit de grootste onzin van de wereld zou zijn. Veel bijval van zijn ploegmaats kreeg hij ook niet. Aldus 6-6.
Bloedheet kwam op 7-6 door een prachtige aanval over maar liefst 4 schijven, en deze stand bleef lang op het bord staan. Toen werd besloten dat het ‘te gevaarlijk’ werd, werd het laatste goal aangekondigd. 7-7 dus, of 8-6. Het werd 8-6 door een goal van Kees, die de hele avond voor hemzelf en zijn teammaten een overgetelijke maakte. Een 7-7 had misschien wat beter gestaan op het bord, maar kadootjes op Hollyhock worden zelden of nooit uitgedeeld.
Volgende week same place, different time. 1830 UUR is de tijd. Zorg dat je er bent voor de interland van het jaar. HONGARIJE – HOLLYHOCK! Enkele van onze voetballende rakkers, gaat een stapje maken in de Balkan. Iedereen weet wat dat betekent, maar dat is geen excuus om niet naar Hollyhock te komen. Ze komen ’s middags aan, alwaar cameraploegen van Spoorloos de verloren zonen van Hollyhock warm zullen onthalen, om vervolgens in één streep van Schiphol, naar Hollyhock te rijden. MI SZERELEM FOCI! HOLLYHOCK MINDENKORRA!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten