Ik zal nooit meer zeuren over pijntjes. Kijken naar mijn schoenen en het gevoel hebben dat er wat onder zit. Niet klagen over die mat die een beetje loszit. Of dat goaltje dat toch echt 4 cm kleiner is dan de andere goal. Met mijn handjes op m'n knietjes puffend het spel volgen, omdat ik net een sprintje getrokken heb. Is dat veld niet te lang? Niet meer klagen over die kutbal, waar weer teveel of te weinig lucht in zit. Zullen we die ander nemen? Mijn been strekken en veinzen dat het mij niet zo makkelijk meer afgaat, terwijl ik de energie niet wil misbruiken om een stapje harder terug te zetten. Nooit meer proberen te zeggen dat het 3-3 is, als het 3-1 is voor de andere partij. Geen goals meer claimen die net buitenkant paal gingen. Het is allemaal niet nodig als ik één dagje jouw voetballende evenknie mag zijn.
Voor de kroon: Mario, Michel, Kasper, Stef, Jordi, Bradley, Blok, Rody, Danny, Kloor, Mark, Harte, Bob, Kees
2 opmerkingen:
nieuw jaar, nieuwe prozastijl. je stukjes bevallen me wel, jij markante man. als een frisse lambrusco aan een exotisch strand op een zwoele zomeravond. dan weet je het wel. dus eventjes een blijk van waardering en een teken dat er ten minste één simpele ziel is die het blog van voren tot achteren leest.
had geen zin om in te loggen met mijn Google-account, maar je weet toch wel wie deze loftrompet blies.
volgens velen niet goed genoeg... dat vind ik nog teveel eer!
alles voor HH.
Een reactie posten