Er was dus weer eens een geel team te bewonderen. De hesjes liggen hier terwijl ik dit schrijf naast mij, en stinken een uur in de lentewind. Laat maar lekker gaan. Schrijven onder het genot van de geur van een lekkere pot voetbal. Er is bijna geen betere setting te bedenken... behalve dan wanneer je je blog ook weer eens aanslingert met psychadelische jaren 60 klanken op de achtergrond. Laat maar wapperen dan, die handen!
Hold on tight! hier gaan we. Ouderwetse pot op een ontzettend kloteveld. Zo mag je dat rustig omschrijven. De oersteppes in Mongolië zijn er helemaal niks bij. Her en der een krater alsof er net een kruisraket is binnengeslagen. Maar het mag de pret blijkbaar allemaal niet drukken. Goals die van ellende uit elkaar flikkeren ook niet. En de bouwplannen op onze 'prachtvelden', dat als een zwaard van Damocles boven onzer nekken hangt: ook dat mag de pret niet drukken.
U ziet, het mag de pret allemaal duidelijk niet drukken. Waar het de afgelopen weken vaak behelpen was met armoedige potjes van 3 tegen 4 in de zeikregen, mochten we nu bij een prima temperatuur zonder wind onze voeten laten spreken. Nou ja momepeleen, laten we niet overdrijven. Dat het voetbal bij tijd en wijlen geen gemakkelijke opgave is, wat daarvan dan ook de oorzaak is, is ook maar bijzaak. De pret mocht immers niet gedrukt worden.
Gelijkopgaande partij ook. Het gaat om je plezier en niet om de punten, maar nu we toch bezig zijn: scoreverloop op het denkbeeldige scoreboard (das war einmal), was zoiets van 1-0, 1-1, 2-1, 2-2. Toen sloeg VERRE VAN GEEL een klein bresje zoals dat heet in de klassieke literatuur, naar 4-2. echter kwam VERLOEDERING GEEL (en ik praat nog even door voor ik de teams aan u voorstel) ook weer op 4-4. Het was wel een beetje op aan de verloederende zijde, want de 5-4 viel en het team viel als paardestront dat al 8 weken op een kokend fietspad ligt uit elkaar. Een paar jongens konden het werkelijk 'ziedende tempo' niet meer aan en gaven de pijp aan Maarten. Echter, die 6-4... dat duurde nog een half uur á drie kwartier. En zo werd het weer eens ouderwets 'laat'.
Dat wij mensen hebben uit alle windstreken dat mag duidelijk zijn. Bomenbuurt, Bloemenbuurt, Bohemen. De drie B's. Maar ook Ypenburg, Voorburg en ga zo maar verder. Maar ook Salim uit het verre Nice (Frankrijk, ik bespaar je een gang naar de boekenkast om de atlas eruit te trekken) mochten wij voor het eerst begroeten. Het paradepaardje van het zaalvoetbaltoernooi van 2 jaar terug. Die heeft als het goed is nog een paar foto's gemaakt ook. Wil ik wel hebben. Kan het dan nóg verder weg??? Ja, is het korte antwoord. Na minstens 10 jaar afwezigheid, maakte op deze legendarische 2e pinksterdag in deze legendarische vijfde maand van het legendarische jaar 2016, de heer Thomas Klompmaker zijn legendarische rentree. Toch 10 jaar legendarisch zitten wezen op een wat minder legendarisch Costa Rica, er zijn vervelender en oorden, maar ja... dat Hollyhock hè, dat blijft toch trekken als een oud postpaard.
O ja de teams, over paarden gesproken! Bruno, Rody (verreweg de beste man van het veld), Floris, Jorg, Rocco, Niels, Rutger, Kloor en de later binnen struikelende legendarische Thomas vormden het vier doelpunten scorende legendarische VERLOEDERING GEEL. Dan was er ook een 'winnaar'. Tussen aanhalingstekens, want om te winnen moet je natuurlijk eigenlijk mij in je team hebben, zo simpel is dat. Zonder kunstgrepen met quitte of dubbel was team VERRE VAN GEEL de meest scorende partij van de avond. Geen onaardig team, maar natuurlijk verre van legendarisch.
De matadoren van dat team: Matthijs, Bas, Larysa, man met baard waarvan ik de naam helaas niet weet, Bas, Stefan, Salim en last but not least en over legendes gesproken: Gert!
Nog betreurenswaardige acties te melden? Neuh. Thomas scoorde bij zijn rentree. Een frommelgoal via het paaltje weliswaar, maar wel legendarisch. En het mocht ook de pret niet drukken. Salim die langskwam, ook tof. Die vroeg nog wanneer het zaalvoetbaltoernooi zou zijn, nou dat is waarschijnlijk op 17 december a.s., maar daarover later natuurlijk meer. Ik hoop met kleine pretoogjes en een bonzend hart dat wij volgende week eigenlijk nog meer mensen hebben, nog meer slechte ballen en nog meer doen aan blame-the-polletjes. En legendarische acties. Een omhaal van Niels ofzo. Of zo'n mooie sliding van Stefan. Dat 'ie zoals vorige week zowat in de brandnetels verdwijnt. Ook mooi zeg, genieten! Poëzie op grasmat van een meter of 75 bij 50. Das mooi. En dat iedereen komt. Iedereen. Das ook mooi. Mooiste van allemaal.
